Paweł Kossowski: Śladami Pana Samochodzika do Pragi
Ponieważ nigdy nie byłem w Pradze, a samoloty jeszcze nie podrożały, to pozwoliłem sobie na krótki wypad urlopowy właśnie tam.
Szczerze powiem, że Praga mnie nie oczarowała, ale wynika to chyba z tego, czego Pan Tomasz nie mógł przeżyć. Wtedy, gdy on tam bywał, tego nie było - czyli wszechobecnej komercji. W Pradze płaci się za wszystko, nawet za toaletę w Macu! I to wcale nie mało, a dodatkowo, żeby przypadkiem ludzie nie zwiedzali tylko miejsc ciekawych, sprzedają często wyłącznie bilety „pakietowe”. I tak, Złotą Uliczkę można zobaczyć wyłącznie w pakiecie z Zamkiem i średnio ciekawą bazyliką św. Jerzego, a cmentarz żydowski wyłącznie w komplecie z synagogami, w których z oryginalnych synagog praktycznie pozostały tylko budynki. Dodatkowo w wielu miejscach nie wolno robić zdjęć, a tam gdzie wolno - trzeba za to płacić! Ale cóż, skoro zaopatrzyłem się w aparat, to musiałem robić zdjęcia i zgodnie z treścią książki...
...udałem się na Vaclavske Namesti - czyli po polsku na plac Wacława...
|
|
...niestety nie udało się znaleźć sklepu z antykami, w którym Zdenek oddał ikonę do sprzedaży. Kolejny trop Pana Tomasza to ulica Paryska...
|
|
Pan Dohnal zajmował trzypokojowe mieszkanie na drugim piętrze secesyjnej kamienicy, prawie na przeciw Staronovej Synagogi. Oto kamienice naprzeciw i prawie naprzeciw - niestety obecnie pana Dohnala chyba nie byłoby stać na trzy pokoje w takiej kamienicy. Na dole kamienic przy ulicy Paryskiej znajdują się sklepy takie Prada i Louis Vuitton, a wynajęcie czteropokojowego mieszkania tutaj, to koszt 55 tysięcy koron czeskich miesięcznie (ca. 9 tysięcy PLN).
|
|
...a oto jest Staronova Synagoga po przeciwnej stronie ulicy...
|
|
Ponieważ Helenka pracowała jako kustosz w zamienionej ostatnio na muzeum, słynnej Złotej Uliczce - to tam też trafiliśmy. Niestety ostatnio Złota Uliczka została zamieniona w pasaż handlowy - każdy domek to sklepik z duperelami i cenami z kosmosu.
|
|
Co dalej? Dalej Pan Samochodzik próbował gdzieś zamieszkać. Nawet nie skierował wehikułu na Vaclavske Namesti, gdzie dumnie wznosiły się hotele "Ambasador"...
|
|
...lub "Jałta". Teraz nie są to najpiękniejsze hotele na Placu Wacława, ale nadal pewnie są drogie. Samochodzik udał się więc na kemping U Ledaren, na który ja nie pojechałem, jako że ciężko było ciągnąć żonę na przedmieścia Pragi, tylko po to, żeby zrobić zdjęcie tego kempingu. I tak patrzyła na mnie jak na debila gdy latałem po Małej Stranie szukając komisariatu!!!
|
|
Kolejny etap w Pradze to poszukiwanie Zdenka Blachy, który mieszkał całkiem niedaleko naszego hotelu, tuż koło staropraskiej gospody "U Kalicha". Nie wchodziliśmy tam, bo to gospoda prawie trzy kilometry od centrum, pusta zupełnie, z cenami takimi jak na Rynku Staromiejskim...
|
|
...aha - adres oczywiście: Na Bojišti 12/14...
|
|
Następnie Tomasz umówił się z panem Dohnalem i Ludmiłą koło pomnika św. Wacława na Vaclavskim Namesti...
|
|
...i jak pisze: „Tuż u stóp pomnika przelewał się tłum ludzki, za plecami miałem Muzeum Narodowe - monumentalną renesansową budowlę, wzniesioną na miejscu dawnej Końskiej Bramy.”
|
|
Następny krok, to komisariat na Małej Stranie - adres, jaki udało mi się odszukać, to ul. Vlasska 3.
|
|
Teraz chyba najciekawsze miejsce, jakie zobaczyłem dzięki „śledzeniu” Pana Samochodzika - Klementinum. Pan Tomasz pojechał tam do Biblioteki Państwowej. Ja natomiast trafiłem do Barokowej Sali Bibliotecznej, która wygląda jak biblioteka z amerykańskich filmów typu Indiana Jones. Okna zasłonięte, półki pod sufit zastawione kilkusetletnimi książkami, drewniane drabiny i wielkie globusy na środku sali - fantazja. Niestety nie wolno robić zdjęć... Dodatkowo, w cenie - znów pakiet - była wizyta na wieży astronomicznej, z której rozciąga się fantastyczny widok na Pragę. I wszystko to za jedyne 200 koron czeskich, a ponieważ atrakcje te nie są nachalnie reklamowane, to mieliśmy dwuosobową wycieczkę z przewodnikiem - i nikt nie przepychał się przy oglądaniu urządzeń, z którymi pracował Johannes Kepler.
|
|
|
Co dalej? Ano dalej trafiamy na rozmowę Tomasza ze Zdenkiem Blachą, który z tajemniczym Robertem umawiał się zawsze przy Przykopie na Čedokiem.
|
|
Następny etap imprezy to Nowe Miasto, gdzie nastąpiło spotkanie z Jarosławem Dohnalem. Karolove Namesti numer 40 czyli dom, w którym mieszkał Edward Kelley, to teraz nadal jest apteka.
|
|
Tomasz oglądał też inne ciekawe miejsca w okolicy placu: „Na Karlovym Namesti jeszcze raz obejrzałem barokowy kościół św. Ignacego i renesansowy nowomiejski ratusz. Kilkakrotnie przebudowywany, zachował do dziś niektóre partie - na przykład wieże - w stylu gotyckim.”
|
|
Później panowie poszli ulicą Resselovą do prawosławnego kościoła Cyryla i Metodego.
|
|
A będąc na Hradczanach wstąpili na kawę i ciastka do kawiarni na ulicy Vikarskiej. Kawiarnia czy może restauracja jest tam jedna i nie bardzo oblegana.
|
|
Teraz trochę dłuższa opowieść: „Ulicą Paryską mkną samochody na most Svatopluka Czecha, a tuż obok, w zupełnej ciszy i melancholijnym skupieniu, zatacza łuk maleńka uliczka o nazwie: U stareho hrzbitova, co znaczy: Przy Starym Cmentarzu.”
|
|
Samochody mkną, ale uliczka nie ma nic wspólnego z ciszą i melancholijnym skupieniem, jest pełna turystów, sklepów i straganów. Synagogi zwiedziłem, ale zdjęć nie będzie - nie wolno robić.
|
|
Natomiast wolno robić zdjęcia na cmentarzu. „Zacząłem z Ludmiłą zwiedzać stary cmentarz. Na niewielkiej przestrzeni sterczało z ziemi dwanaście tysięcy kamieni nagrobkowych. Duże i małe, wznoszące się wysoko ponad grunt cmentarza albo już zupełnie zapadłe w ziemię, jedne obok drugich, niemal wchodzące na siebie, sczepione z sobą. Spiczaste lub półokrągłe, rzeźbione misternie lub prosto ociosane kamienne tablice, pamiątka po tych, których przed wiekami skrył ten skrawek praskiej ziemi.”
|
|
„...Żydzi prascy przyozdabiali nagrobki podobiznami zwierząt i przedmiotów, pod ich postaciami wyrażając symbolicznie imiona i nazwiska zmarłych albo uprawiany przez zmarłego zawód. I tak ród Arona przedstawiono poprzez wyrzeźbione ręce, pinceta oznaczała, że zmarły był lekarzem, nożyczki - że był krawcem. Wyrzeźbione na kamieniach lwy, dzbany, jelonki, wszystko to jest świadectwem wspaniałej sztuki kamieniarskiej epoki Odrodzenia w Pradze i stanowi historyczną pamiątkę.”
|
|
I wreszcie sarkofag rebego Löwe. Przód i tył stanowią dwa ogromne, pięknie rzeźbione kamienie z ornamentem kolumn, tablic Mojżeszowych. W wyrytym owalu pręży się wspaniały lew, oznaczający imię rebego - Jehuda. Między zaś przednią i tylną ścianą płyty tworzą jakby stromy dach nad grobowcem.
|
|
Smith zaproponował spotkanie wieczorem w restauracji "Slovenska jizba" w hotelu "Paryż". Wygląda na to, że restauracja już zmieniła nazwę - ale hotel jest!
|
|
I kolejne miejsce, z książki. Prawie... „- Właśnie wsiadali do wozu, gdy nagle od strony uliczki U pruskich kasaren wyskoczył mój błękitny dog. W kilku potężnych susach dopadł białego porscha i groźnie warcząc skoczył na osobnika w prochowcu...” Dlaczego prawie? Ponieważ nie udało mi się znaleźć takiej ulicy nawet na planie Pragi, jedyna ulica, która odpowiada opisowi to ulica U Bruskich Kasaren. I tam poszedłem.
|
|
...i to by było na tyle.
|
A - nie... Jeszcze nie... Jeszcze niespodzianka - czyżby Pan Tomasz jednak wciąż bywał w Pradze i przechadzał się z Protem po Vaclavskich Namesti?
|
|
Powyższa relacja została opublikowana na forum http://pansamochodzik.ok1.pl.